Tacloban, precies 9 maanden na Haiyan
Door: Arnoud Keizer
Blijf op de hoogte en volg Arnoud en Efrath
14 Augustus 2014 | Filipijnen, Tacloban
“De hel ligt voortaan op de Filipijnen en heet Tacloban”, zo luidde het verslag van Michel Maas, correspondent van de Volkskrant. Precies 9 maanden na tyfoon Haiyan is het eigenlijk nauwelijks voor te stellen welk een drama hier nog maar zo kort geleden plaats vond. Ook voor de Filipino's gaat het leven gewoon door, maar er is meer nodig dan herstel alleen, om een dergelijke ramp in de toekomst te kunnen voorkomen.
Afgelopen zondag verkenden we de stad Tacloban, die van alle steden op de Filipijnen het meest getroffen werd door Haiyan. Het vliegveld waar we landden werd op 7 november 2013 overspoeld door een verwoestende vloedgolf van 5,2 m hoogte. Tijdens de superstorm kwamen in het hele land meer dan 6.300 mensen om. In april van dit jaar stopte men met het tellen van de doden.
Exact 9 maanden later is veel schade hersteld, het meeste puin is geruimd. De straatlantaarns branden, waar mogelijk. Her en der liggen nog de resten van wat eens een huis was. De kerk, waar het dak vanaf geblazen was, staat in de steigers. De bouwvakkers wuiven en schoolkinderen lachen ons toe op straat. Op de deur van een koffietent hangt een poster om alle mensen te bedanken voor de geboden hulp.
Maar naast voorspoed en herstel van de lokale economie is er het enorme aanbod aan daklozen, bedelend om wat geld. Iets wat we in Manilla gewend zijn, maar toch eigenlijk niet verwachten in het provinciale Tacloban. Als we op stap zijn met een local, klaagt hij dat het 's avonds zo stil is op straat, stiller dan voorheen. Geen toeristen hier, afgeschrikt door de afschuwelijke beelden op TV. Wel veel internationale hulpverleners, die in – te – dikke auto's de hoofdstraat onveilig maken.
Direct na de ramp werd er door de nationale overheid een no-build zone in het leven geroepen in de onmiddellijke nabijheid van de kustlijn. Helaas wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de handhaving van deze wet. Inmiddels wonen alweer honderden gezinnen enkele luttele decimeters boven het gemiddelde zeeniveau in hun schamele bordkartonnen hutjes, minstens zo kwetsbaar als een jaar geleden. Veel families wonen nog steeds in witte VN-tenten, op het strand.
De Filipino is afwachtend ingesteld. Het zit in de cultuur, zo bleek ook afgelopen week tijdens onze workshops. De focus ligt nog steeds op respons en herstel na rampen en niet op het voorkómen ervan. Op de Pacific kan zich een nieuwe Haiyan ontwikkelen. Wij stellen ons de vraag: Hoe kan een volgend drama dan voorkomen worden? De wederopbouw is fantastisch, maar tegelijkertijd niet per se zaligmakend. Dat wordt hier nog wel eens vergeten. Het land wordt pas echt minder kwetsbaar als men serieus aandacht gaat besteden aan preventieve en mitigerende maatregelen. Met onze bijdragen aan de Disaster Risk Reduction workshops met lokale overheden op Samar, Bohol en Cebu dragen we elk ons steentje bij om dit land een klein beetje minder kwetsbaar te maken. En dat voelt goed.
Afgelopen zondag verkenden we de stad Tacloban, die van alle steden op de Filipijnen het meest getroffen werd door Haiyan. Het vliegveld waar we landden werd op 7 november 2013 overspoeld door een verwoestende vloedgolf van 5,2 m hoogte. Tijdens de superstorm kwamen in het hele land meer dan 6.300 mensen om. In april van dit jaar stopte men met het tellen van de doden.
Exact 9 maanden later is veel schade hersteld, het meeste puin is geruimd. De straatlantaarns branden, waar mogelijk. Her en der liggen nog de resten van wat eens een huis was. De kerk, waar het dak vanaf geblazen was, staat in de steigers. De bouwvakkers wuiven en schoolkinderen lachen ons toe op straat. Op de deur van een koffietent hangt een poster om alle mensen te bedanken voor de geboden hulp.
Maar naast voorspoed en herstel van de lokale economie is er het enorme aanbod aan daklozen, bedelend om wat geld. Iets wat we in Manilla gewend zijn, maar toch eigenlijk niet verwachten in het provinciale Tacloban. Als we op stap zijn met een local, klaagt hij dat het 's avonds zo stil is op straat, stiller dan voorheen. Geen toeristen hier, afgeschrikt door de afschuwelijke beelden op TV. Wel veel internationale hulpverleners, die in – te – dikke auto's de hoofdstraat onveilig maken.
Direct na de ramp werd er door de nationale overheid een no-build zone in het leven geroepen in de onmiddellijke nabijheid van de kustlijn. Helaas wordt er nauwelijks aandacht besteed aan de handhaving van deze wet. Inmiddels wonen alweer honderden gezinnen enkele luttele decimeters boven het gemiddelde zeeniveau in hun schamele bordkartonnen hutjes, minstens zo kwetsbaar als een jaar geleden. Veel families wonen nog steeds in witte VN-tenten, op het strand.
De Filipino is afwachtend ingesteld. Het zit in de cultuur, zo bleek ook afgelopen week tijdens onze workshops. De focus ligt nog steeds op respons en herstel na rampen en niet op het voorkómen ervan. Op de Pacific kan zich een nieuwe Haiyan ontwikkelen. Wij stellen ons de vraag: Hoe kan een volgend drama dan voorkomen worden? De wederopbouw is fantastisch, maar tegelijkertijd niet per se zaligmakend. Dat wordt hier nog wel eens vergeten. Het land wordt pas echt minder kwetsbaar als men serieus aandacht gaat besteden aan preventieve en mitigerende maatregelen. Met onze bijdragen aan de Disaster Risk Reduction workshops met lokale overheden op Samar, Bohol en Cebu dragen we elk ons steentje bij om dit land een klein beetje minder kwetsbaar te maken. En dat voelt goed.
-
14 Augustus 2014 - 10:09
Anja:
Wow, goed bezig..! -
14 Augustus 2014 - 10:23
Wim Eijnthoven:
Met interesse je verslagje gelezen over weer een rampspoed daar. Wij maken ons hier druk om wat tropische regenbuien, die wel 80mm water in een uur over ons kikkerlandje uitstorten. KNMI geeft dan code "geel" omdat het wat onweer en windstoten verwacht. Lachen dus. Soms komt er niets en soms is het plaatselijk een waterballet. Klein land met kleine zorgen!
Heb bewondering voor die Philipino's. Altijd maar weer de draad oppakken en vriendelijk blijven, kenmerk van een volk dat al zo vaak, zo zwaar getroffen wordt. Besef dan ook in het voor een mooi land wij hier wonen.
Gisteren Met Gep, Andre,Marjan en Gert en Theo en Aniie een geweldige dag gehad. Stomen van Apeldoorn naar Dieren en daarna op de boot naar Arnhem. Prachtig weer in een mooi stukje Nederland.
Nou luitjes groetjes daar en succes met de hulp die jullie kunnen bieden. -
19 Augustus 2014 - 12:30
Eveline:
Eefje, wat goed om weer wat van je te lezen. Het is een bizar fenomeen he? dat afwachtende..hoe kan je nou als cultuur zo afwachtend zijn terwijl je telkens weer dezelfde rampen overkomt? Op de een of andere manier zijn Nederlanders daarin zo veel ondernemender..Ik heb hierover in Bolivia veel discussies gehad en daar was de conclusie dat het al in het onderwijs 'mis' gaat..is dat in de Filipijnen ook zo denk je?
Nou meid, ik zag dat je er stralend uitzag op de foto's dus ik hoop dat de afgelopen twee weken je goed gedaan hebben.
Liefs Eef -
20 Augustus 2014 - 08:09
Arnoud En Efrath :
Ha Anja, Wim en Eef! Bedankt voor jullie reacties :) het was een interessant bezoek aan Tacloban twee weken geleden. Sindsdien nog veel meer interessante plaatsen bezocht, daarover binnenkort meer.
De Filipino's staan er inderdaad om bekend altijd de draad weer op te kunnen pakken na een ramp. Heel knap, zeker als je ziet wat er allemaal kan gebeuren. De afwachtende mentaliteit heeft denk ik meer met religie te maken dan onderwijs. Alle rampspoed wordt gezien als een 'act of God'. Bijv. in ons huurcontract staat zelfs dat in geval van schade aan het huis "als gevolg van een act of God" wij niet verantwoordelijk gesteld worden. Zoiets ben ik in Nederland nog niet tegengekomen. Religie helpt de mensen weer op de been na een ramp (de kerken worden als eerste weer opgebouwd). Tegelijkertijd is het denk ik de reden dat veel mensen niets doen aan voorbereiding op of voorkomen van rampen. Het ligt niet in hun handen..
Hoe dan ook, er is wel een transitie gaande in het hele land om beter voorbereid te zijn. Daar helpen wij een handje aan mee!
Groetjes! -
30 Augustus 2014 - 22:12
Irene:
Hoi Arnoud en Eef,
Lijkt me heel heftig om die vele daklozen en mensen in de VN tenten te zien. Dat zal wel een enorme indruk op jullie hebben achtergelaten. Het cultuurverschil is echt inmens. Zij leggen hun leven letterlijk in de handen van God. Het zou fijn zijn als ze tegelijkertijd ook niet in de 'no-build' zone gaan wonen. Ik kan het me niet voorstellen dat ik weer zoveel risico neem, nadat je zo'n ramp heb meegemaakt. Echt een verschil. Fijn dat jullie iets kunnen bijdragen aan de situatie daar. Hopelijk nemen ze een beetje mee van jullie advies.
Liefs,
Irene
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
