Halo-halo, live from Manilla
Blijf op de hoogte en volg Arnoud en Efrath
27 Februari 2014 | Filipijnen, Quezon City
Halo-halo is een Filipijns toetje, bestaande uit een bolletje paars ijs, een hoop gecrushte ijsblokjes in een kokosmelkachtige substantie, aangevuld met felkleurige stukjes gelachtige substanties met om het feest compleet te maken: nootjes. En dan dit alles ca. 0,5 liter groot. Door het hele land zijn er diverse varianten van dit gerecht in omloop. Als echte toetjesman heb ik afgelopen maandag dit gerecht op mijn “to-eat” lijstje af kunnen strepen. Om een lang verhaal kort te maken, het bolletje ijs on top is echt de enige reden waarom je dit toetje een keer zou moeten bestellen. Afijn, halo halo dus, de titel van ons Blog. In latere post zal ik nog eens wat verder proberen uit te wijden over alle geneugten der Filipijnse keuken hier.
Na een paar stevige introductiedagen begint het werkelijke leven hier inmiddels een beetje vorm te krijgen. Op zaterdag hoop ik te kunnen verhuizen naar een appartement van maar liefst 24 vierkante meter groot, waar ik samen met Eef gezellig en zeer knus, maar wel met een 25m buitenzwembad, kan gaan verblijven de komende 8 maanden. Het goede nieuws is dat Eef mogelijk aan het eind van volgende week een vlucht kan hebben. Gezien het voortraject houden we zelf nog wel een flink paar slagen om de arm, maar het zou wel leuk zijn!
Het begin van de week stond met name in het teken van het overleven van een aantal, als gevolg van de jetlag, behoorlijk slapeloze nachten. En zoals wel vaker ondervonden; de derde dag was eigenlijk het ergste.
Zondagavond na aankomst werden Benjamin (een andere VSO’er) en ik ontvangen met een lokale maaltijd vergezeld van lokaal gebrouwen San Miquel bier, een goede binnenkomer. Na goed te hebben uitgeslapen – ik weet niet of dat echt hielp – begonnen we maandag met onze “in country” training bij VSO. Meteen bleek dat wij ons niet volledig hadden ingelezen in de lokale culturele gewoonten en gebruiken. Bij de ingang van de Burgundy tower in de zakenwijk Pasig City (waar het VSO kantoor mede in gevestigd is), bleken bezoekers met aan het buitenlicht bloot gestelde voeten, zoals wij, niet getolereerd te worden. We werden na beraad met de meerdere van de beveiliger alsnog toegelaten. Tot zover de lokale etiquette.
Dinsdag stond wederom in het teken van training en `s middags onderwierpen wij onszelf aan de wetten van de inschrijving bij één of andere Filipijnse bank. Ook werden we door de The Philippine National Volunteer Service Coordinating Agency PNVSCA getrakteerd op een korte presentatie en moesten we zo goed als onder ede verklaren dat we ons als internationaal vrijwilliger gedurende onze goed zouden gaan gedragen (of iets wat daar op leek). Als dank voor onze komst mogen we binnenkort persoonlijk kennismaken met de burgemeester van Quezon City (Joy Belmonte) en het hoofd van de politie alhier.
Woensdag stond in het teken van een kick-off op het hoofdkantoor van DREAM. Samen met Marylin van VSO en Al – een andere VSO’er, met veel DREAM ervaring - maakten we daarnaast kennis met de DREAM staff (momenteel ca. 50 man). Het wordt nog interessant om op korte termijn alle namen te gaan leren.
Op woensdag gaan we ook voor het eerst met de Jeepney naar de University of the Philippines (UP). Kosten ₱11,- (€ 0,18) enkele reis. Een kwartiertje wandelen vanaf het hotel naar het Jeepney station. Daarna nog een kwartiertje wachten in de rij voor de Jeepney, op een regenachtige dag kan het nòg drukker zijn, en hoppa, al toeterend banen wij ons een weg richting de Universiteit. We ontdekken dat je beter niet direct achter de chauffeur kunt gaan zitten. Je bent dan namelijk de klos, omdat je alle betalingen van andere reizigers mag aannemen voor de chauffeur. Btw. Een Jeepney is een verlengde oude Amerikaanse legerjeep, met plaats voor ca. 20 mensen. Ruim een uur na ons vertrek komen we dan toch aan op kantoor. Voorgaande is meteen ook de reden dat we allebei graag dichtbij kantoor willen gaan worden. We hebben onze zinnen gezet op een mooi nieuw studenten appartement van ca. 40 verdiepingen hoog op màximaal 800m lopen van kantoor.
Samengevat, het weer is hier tot nu toe perfect, het verkeer is levensgevaarlijk, het project is zeer interessant, de tegenstellingen hier zijn enorm groot (een sloppenwijk vind je hier pal naast een hypermodern winkelcentrum) en ik kijk er naar uit om Eef binnenkort te kunnen rondleiden in deze stad van (officieel) 12 miljoen - onofficieel nog veel meer :).
Na een paar stevige introductiedagen begint het werkelijke leven hier inmiddels een beetje vorm te krijgen. Op zaterdag hoop ik te kunnen verhuizen naar een appartement van maar liefst 24 vierkante meter groot, waar ik samen met Eef gezellig en zeer knus, maar wel met een 25m buitenzwembad, kan gaan verblijven de komende 8 maanden. Het goede nieuws is dat Eef mogelijk aan het eind van volgende week een vlucht kan hebben. Gezien het voortraject houden we zelf nog wel een flink paar slagen om de arm, maar het zou wel leuk zijn!
Het begin van de week stond met name in het teken van het overleven van een aantal, als gevolg van de jetlag, behoorlijk slapeloze nachten. En zoals wel vaker ondervonden; de derde dag was eigenlijk het ergste.
Zondagavond na aankomst werden Benjamin (een andere VSO’er) en ik ontvangen met een lokale maaltijd vergezeld van lokaal gebrouwen San Miquel bier, een goede binnenkomer. Na goed te hebben uitgeslapen – ik weet niet of dat echt hielp – begonnen we maandag met onze “in country” training bij VSO. Meteen bleek dat wij ons niet volledig hadden ingelezen in de lokale culturele gewoonten en gebruiken. Bij de ingang van de Burgundy tower in de zakenwijk Pasig City (waar het VSO kantoor mede in gevestigd is), bleken bezoekers met aan het buitenlicht bloot gestelde voeten, zoals wij, niet getolereerd te worden. We werden na beraad met de meerdere van de beveiliger alsnog toegelaten. Tot zover de lokale etiquette.
Dinsdag stond wederom in het teken van training en `s middags onderwierpen wij onszelf aan de wetten van de inschrijving bij één of andere Filipijnse bank. Ook werden we door de The Philippine National Volunteer Service Coordinating Agency PNVSCA getrakteerd op een korte presentatie en moesten we zo goed als onder ede verklaren dat we ons als internationaal vrijwilliger gedurende onze goed zouden gaan gedragen (of iets wat daar op leek). Als dank voor onze komst mogen we binnenkort persoonlijk kennismaken met de burgemeester van Quezon City (Joy Belmonte) en het hoofd van de politie alhier.
Woensdag stond in het teken van een kick-off op het hoofdkantoor van DREAM. Samen met Marylin van VSO en Al – een andere VSO’er, met veel DREAM ervaring - maakten we daarnaast kennis met de DREAM staff (momenteel ca. 50 man). Het wordt nog interessant om op korte termijn alle namen te gaan leren.
Op woensdag gaan we ook voor het eerst met de Jeepney naar de University of the Philippines (UP). Kosten ₱11,- (€ 0,18) enkele reis. Een kwartiertje wandelen vanaf het hotel naar het Jeepney station. Daarna nog een kwartiertje wachten in de rij voor de Jeepney, op een regenachtige dag kan het nòg drukker zijn, en hoppa, al toeterend banen wij ons een weg richting de Universiteit. We ontdekken dat je beter niet direct achter de chauffeur kunt gaan zitten. Je bent dan namelijk de klos, omdat je alle betalingen van andere reizigers mag aannemen voor de chauffeur. Btw. Een Jeepney is een verlengde oude Amerikaanse legerjeep, met plaats voor ca. 20 mensen. Ruim een uur na ons vertrek komen we dan toch aan op kantoor. Voorgaande is meteen ook de reden dat we allebei graag dichtbij kantoor willen gaan worden. We hebben onze zinnen gezet op een mooi nieuw studenten appartement van ca. 40 verdiepingen hoog op màximaal 800m lopen van kantoor.
Samengevat, het weer is hier tot nu toe perfect, het verkeer is levensgevaarlijk, het project is zeer interessant, de tegenstellingen hier zijn enorm groot (een sloppenwijk vind je hier pal naast een hypermodern winkelcentrum) en ik kijk er naar uit om Eef binnenkort te kunnen rondleiden in deze stad van (officieel) 12 miljoen - onofficieel nog veel meer :).
-
27 Februari 2014 - 22:38
Sanne:
Hi Arnoud,
Leuk om je eerste ervaringen en indrukken zo te lezen! Je hebt me overigens wel nieuwsgierig gemaakt waar dat paarse halo-halo ijs van gemaakt is... Ook trouwens hoe een Jeepney eruit ziet -> foto? :D
Succes met acclimatiseren en hopelijk kan Eef snel op het vliegtuig springen. Wel fijn dat ze dan bij aankomst haar eigen privé gids heeft!
Groetjes vanuit het regenachtige Amersfoort! -
02 Maart 2014 - 15:22
Arnoud En Efrath :
Thanks ;) Ik ga snel een Jeepney op de foto zetten voor je, die neem ik elke dag, dus dat moet wel lukken. Ik hoop ook dat Eef hier snel is om samen de stad te kunnen verkennen! Ik hoop dat de regen hier nog even uitblijft, voordat het regenseizoen in juni echt gaat losbarsten met tot 400mm/maand :P -
03 Maart 2014 - 21:10
Marjan :
Hoi Arnoud
Fijn dat je eindelijk bent vertrokken en ook goed bent aangekomen in Manilla. Je hebt al met heel wat mensen kennis gemaakt, de namen onthouden komt vanzelf!
We hopen dat Efrath ook snel kan vertrekken zodat jullie samen verder kunnen.
Vandaag was hier wat zon maar ook een regenbui, het is nu 5 graden en er kan wat nachtvorst zijn.
We wensen je een goeie en succesvolle tijd toe.
Hartelijke groetjes,
Marjan en Wim. -
04 Maart 2014 - 23:06
Dineke:
hallo neef,
veel succes met het leren kennen van al die nieuwe mensen, komt vast wel goed.
hoorde dat Eef ook gauw naar je toe komt, veel succes dan samen om daar iets goeds op te bouwen.
we zullen de berichtjes blijven volgen,
groetjes van oom jan en tante dineke -
14 Maart 2014 - 07:24
Arnoud En Efrath :
Dank voor de leuke reacties allemaal! Inmiddels is het ook al weer de hoogste tijd om dit weekend weer even een nieuwe update te plaatsen, zeker nu Efrath hier ook is aangekomen :D Ter lering ende vermaeck heb ik inmiddels een mooi plaatje van een Jeepney, genomen op de campus van de Universiteit, toegevoegd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
